Το μέλλον της παιδείας

Οι πληροφορίες που διοχετεύονται στον τύπο, έντυπο και άτυπο, δικτυακό και αδικτύωτο, συγκλίνουν στο μεγάλο νέο : Η παιδεία στην Ελλάδα θα αλλάξει, για άλλη μια φορά, υποτίθεται άρδην. Από τον συμβολικό χώρο των Δελφών ο κ. Παπανδρέου εξήγγειλε μία ακόμα μεταρρύθμιση, αυτή τη φορά απόλυτα ευθυγραμμισμένη με το πλαίσιο της κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ και τους λοιπούς εταίρους του Μνημονίου. Γνωρίζουμε ότι με τη Δανειακή Σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση στις 10 Μαΐου 2010, η περιουσία της Ελλάδας, τα νησιά και μνημεία σαν την Ακρόπολη ή οτιδήποτε άλλο μπήκαν ενέχυρο στους δανειστές μας. Αυτό που τώρα μπαίνει με τη σειρά του ενέχυρο είναι η συστηματικά συκοφαντούμενη, η λεηλατημένη, η ανήσυχη παρ’ όλα αυτά δημόσια παιδεία.

Η απόλυτη σύγκλιση με το πνεύμα υποτέλειας του Μνημονίου εκφράζεται στον τομέα της παιδείας με μια σειρά από μέτρα που συνοψίζονται στην υποταγή της όποιας γνώσης στις ορέξεις της αγοράς, αλλά συμβολίζεται με την κυνική διακήρυξη ότι για τις θέσεις των πρυτάνεων των ανωτάτων ελληνικών ιδρυμάτων θα γίνεται...διεθνής διαγωνισμός, που προφανώς θα προσθέσει στον λόχο των ξένων συμβούλων του κ. Παπανδρέου, και άλλον ένα από φωστήρες που θα σώσουν την παιδεία μας. Αυτό που δεν μας λένε είναι, αν οι κριτές του διαγωνισμού θα προέλθουν από κάποιο κλιμάκιο του ΔΝΤ και Σια, ή αν θα εμπιστευθούν το έργο σε κάποιους ιθαγενείς ημέτερους. Δραματικό πραγματικά δίλημμα, καθώς από τη μια δείχνουν να μην έχουν εμπιστοσύνη σε αυτούς που κάθε φορά προωθούν, και από την άλλη συνεχίζουν την μαζική παραγωγή τους, καθώς το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα εξουσίας συνεχίζουν να επεμβαίνουν με τρόπο ντροπιαστικό και ασύστολο στις εκλογές των πρυτανικών αρχών.

Η κυβέρνηση που απειλεί να «εξυγιάνει» για άλλη μια φορά την παιδεία προέρχεται από το κόμμα που συστηματικά την καταστρέφει επί δεκαετίες. Ο πρωθυπουργός υπήρξε υπουργός Παιδείας δύο φορές και το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια να καταστούν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τόποι κομματικών συναλλαγών. Η μέγιστη και η καλύτερη μεταρρύθμιση θα ήταν λοιπόν να πάψουν να βλέπουν την παιδεία σαν κομματικό φέουδο και να αποσυρθούν αυτοί και όλα τα άλλα κόμματα από τα πανεπιστήμια και τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Κάτι τέτοιο δεν θα σήμαινε μια απολιτική παιδεία. Το αντίθετο. Το κομματικό έχει καταντήσει να εξοβελίσει στην παιδεία και στην κοινωνία μας το πολιτικό, αφαιρώντας έτσι από την παιδεία αυτό που της δίνει πνοή. Γιατί δεν υπάρχει κριτική σκέψη εκτός του κοινωνικοπολιτικού. Και στη σύγχυση αυτή που έχουν υποδαυλίσει, οφείλεται ένα μέρος της αδιαφορίας των φοιτητών για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους, ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός που στην ουσία είναι άπωση και φόβος για μια επαναλαμβανόμενη αφόρητη ρητορική που έχει ωστόσο για κάποιους σαν κατάληξη κομματικούς θώκους και οικονομική εξασφάλιση.

Ο ρόλος της παιδείας υποκλέπτεται και υποσκάπτεται εδώ και καιρό από τα μίντια, χωρίς τη συστηματική προπαγάνδα των οποίων δεν θα μπορούσε να σταθεί κανένα Μνημόνιο. Η «αλήθεια» της τηλεόρασης έρχεται με τον ύποπτο λόγο της αρωγός στον ξύλινο κυβερνητικό λόγο και στέκεται τροχοπέδη για την άλλη αλήθεια, αυτή που είναι η ουσία κάθε αυθεντικής παιδείας, που ο λόγος της πρέπει είναι μονίμως κριτικός.

Στόχος της «μεταρρύθμισης» Παπανδρέου/ Διαμαντοπούλου είναι η οριστική κατάργηση της παιδείας ως δημοσίου αγαθού. Όλα τα άλλα σοφά μέτρα, η συρρίκνωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κατά το πρότυπο του «Καλλικράτη», η κατάργηση του αμφιθεάτρου, δηλαδή της ‘άμεσης επαφής μαθητών δασκάλων, η εισαγωγή των υπολογιστών από την πρώτη δημοτικού, μέτρο που ήδη εγκαταλείπεται ως καταστροφικό στις ΗΠΑ που το πρωτοεισήγαγαν, η διδασκαλία των αγγλικών, που ονειρεύονται να την κάνουν δεύτερη επίσημη γλώσσα της ελληνικής νεο- αποικίας δεν είναι παρά πτυχές μιας και της αυτής πολιτικής. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν όσοι έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση, θα έχουν την αξιοπρέπεια και τη δύναμη να ανατρέψουν και να προτείνουν.

Αναδημοσίευση από allantin.blogspot.com